De haard brandt en leen-labrador Zorro ligt met z’n kop op mijn kousenvoeten. Hij kreunt als ik ongewild zijn favoriete plekje beroer. Het regent en mijn gedachten assimileren met de tijd van het jaar. Een bijzonder en in meerdere opzichten een memorabel jaar. Ik denk aan Schotland. Mijn mooiste en dierbaarste kerstvieringen heb ik namelijk mogen ervaren daar in de Schotse Hooglanden. Als jochie van begin twintig, nog nat achter de oren, werd ik voor de eerste keer uitgenodigd om in The Woodlands of Durris de kerstvakantie door te brengen. De ouders van oude en goede intieme vrienden van mij waren daar, in de buurt van Aberdeen en aan de voet van The Highlands, als expats neergestreken om voor de Koninklijke Shell wat werkzaamheden te verrichten. Hij deed daarnaast nog wat als Nederlandse Consul en zij was vooral bezig om haar gasten, vijf uitwonende kinderen plus aanhang, het volledig naar hun zin te maken. Zij was in feite de CEO van het meest gastvrije guesthouse van Schotland. Een charmante, ingetogen chique en vooral echte Bergense dame die samen met haar man en gezin de grillige paden van het Brits-Nederlandse oliebedrijf moest én ook wilde volgen. Een telg uit een bekende zeer gastvrije en ondernemende familie in ons dorp.
Kerstavond 1982. Nog diezelfde middag kregen mijn maat en ik in de Union Street in Aberdeen een echte kilt aangemeten en ‘s avonds liepen we stoer en in vol ornaat over het koninklijke weggetje naar het beroemde Crathie Church in Balmoral. Een heldere sterrenhemel verlichtte het pad van het Nederlandse gezelschap kerkgangers. We voelden ons één met de Schotten en met hun rituelen. Even na middernacht wensten wij elkaar in het knusse kerkje een Merry Christmas en eenmaal buitengekomen bleek een dun vredig laagje sneeuw de ruige weg door de Hooglanden te hebben bedekt. Als een Dutch Highlander genoot ik van mijn emoties. Ik had even het gevoel dat onsterfelijkheid echt bestond.
Kerstmis 2020, mag ik wederom dat mooie moment ervaren en dat gevoel van onsterfelijkheid delen met de vrienden, familie en kennissen uit mijn naaste omgeving. Ik weet het, we zijn allemaal passanten in de tijd, maar soms, heel soms wil je daar even, heel even niet bij stilstaan.
31 december ga ik traditiegetrouw naar mijn ‘Schotse stiefmoeder’. Ibu Jopie voor intimi. Ze woont alweer een tijdje in ons dorp en wordt tweeënnegentig dit jaar. Een bijzondere dag en avond met dierbare herinneringen en een toast op het nieuwe jaar. Ik wens u vanaf deze plek een mooi en gezegend kerstfeest en een gelukkig en vooral gezond 2021.
Jan Willem van Haagen,
pseudoniem
