Vroegâh was alles betâh

Vroeger was alles anders. Echt waar, alles was anders en waarschijnlijk ook véél beter. Je wist waar je aan toe was en niet elke verandering is tenslotte een verbetering. De wereld was georganiseerd. Van wieg tot het graf en 40 jaar werken bij dezelfde ‘baas’ was meer regel dan uitzondering. Geen pensioenbreuken en vanwege het zeer eentonige en regelmatige gebruik van het openbaar vervoer werd je lid én zelfs bestuurslid van de stichting ROVER, de Vereniging Reizigers Openbaar Vervoer. Dan moest het zelfs heel gek lopen wilde je op de dag vóór, toen nog, Koninginnedag niet aangenaam verrast worden door de uitnodiging van de burgemeester om je te melden op het gemeentehuis voor een speciale bijeenkomst met nog of wat andere mensen van vroeger. Bitterballen

Uitgenodigd vanwege je speciale en belangeloze inzet voor de passagiersvereniging én het feit dat je bij de plaatselijke hockeyclub, als hoofd barcommissie, al die jaren in je ‘vrije’ weekend meer dan 50.000 bitterballen hebt gebakken. Omdat Hare Majesteit het heeft behaagd ontvang je dan een Koninklijke Onderscheiding vanwege jouw buitengewone diensten bij de reizigersclub, de hockeyvereniging en omdat je in die 40 jaar bij dezelfde baas heel weinig ziek bent geweest.

Gefeliciteerd je bent nu Lid in de Orde van Oranje Nassau. Oké, het is geen militaire Willems-Orde, maar je hoort er nu wel bij met dat oranje-blauwe lintje op je nieuwe trui. Een land, een stad, een dorp, een vereniging kan tenslotte niet zonder vrijwilligers. Maar ja, vroeger was alles anders.

Nu, vandaag hebben we te maken met pre-COVID-19 en post-COVID-19 gedrag. Andere competenties worden aangesproken en onze, al dan niet belemmerende, overtuigingen worden langs de meetlat en/of onder het vergrootglas gelegd. We moeten anders gaan denken en het ook nog eens anders gaan doen.

Brabantse Drieklapper (zoenen) Mijn hemel, niet alleen duurzaam, maar óók deugdzaam. Er is zelfs een soort ‘SPOEDWET’ in aantocht die ons nieuwe gedrag gaat omschrijven én vastleggen. In die wet wordt onder andere beschreven dat ik al mijn zakelijke relaties buiten mijn intieme en persoonlijke zone moet houden, de Brabantse drieklapper kan vergeten en alleen in eigen familiekring nog aan en tussen mijn naasten mag zitten. Deze drie plastische voorbeelden schreeuwen natuurlijk om enige uitleg om misverstanden te voorkomen.

In de Walt Disney Studios werd in 1938 door de grote baas al gesproken over: ‘Do not dip your pen into the company’s ink’. Hij vond het natuurlijk geen enkel probleem dat zijn medewerkers innig en veelvuldig met elkaar gingen samenwerken, maar de kleren bleven aan en de handjes boven de dekens. Geen geflikflooi op werkvloer en ook niet daarbuiten. De Eindhovense Drieklapper is wel gezellig, maar niet altijd gepast en leidt ook vaak tot onbegrip. Dat die dus wettelijk verdwijnt is niet per definitie onoverkomelijk, want waar vrouwen elkaar zoenen hebben veel mannen sinds enkele jaren de geconditioneerde behoefte om elkaar onaangekondigd te moeten ‘huggen’. Huidhonger noemen ze dat in wetenschappelijk kringen. Tja … en dan nog die laatste : ‘Oost west, thuis best’. Thuis boven op elkaars lip zitten is ff leuk, maar kan leiden tot het dwangmatig willen maaien van het groene grasveldje van mijn buurvrouw next door. Niet doen dus.

Nee, ik denk dat de hoge Haagse RvS-rechters zullen concluderen: “Alles van vroegâh blèf gewaun betâh.”

Auteur

Rob van de Pas
r.vandepas@kennethsmit.com
06-22442466

Bekijk mijn LinkedIn pagina